مقیاس بار کاری خلبان (PALI)

“بارکاری” یا Workload، ساختار فرضی از فشار متحمل شده توسط یک اپراتور انسانی برای رسیدن به سطح خاصی از عملکرد(Performance) می­باشد؛ از این تعریف می­توان نتیجه گرفت که وظیفه محوری بارکاری مد نظر نیست و بارکاری با محوریت انسان مورد توجه می­باشد، به عبارتی تجربه ذهنی اپراتور از بارکاری در ارتباط با نیازهای یک وظیفه می­باشد و از طرفی می­تواند تحت تاثیر بسیاری از منابع بارکاری و عوامل قرار گیرد. بنابراین بارکاری خاصیت ذاتی و مطلق یک وظیفه نیست بلکه تعامل بین نیازهای یک وظیفه است که تحت شرایط مهارتی، رفتاری و ادراکی به اپراتور اعمال می­شود(1).
در اتحادیه‌های شغلی و اصناف نیز استاندارد DIN EN ISO 10075 بصورت یک مفهوم مشترک بین المللی پذیرفته شده است و می‌توانند آن را در مباحث بارکاری و استرس استفاده نمایند(2). بر اساس مدل ISO 10075  سازمان بین المللی استاندارد، بارکاری منجر به استرس و تنش در اپراتور انسانی شده و از طریق ایجاد خستگی، فرسودگی، کاهش هوشیاری و کاهش ظرفیت حافظه کوتاه مدت باعث تضعیف عملکرد شغلی می­گردد که به نوعی به ویژگی وظایف (مانند پیچیدگی، نیازهای وظیفه) وابسته بوده و با چگونگی پردازش اطلاعات(Information Processing) نیز ارتباط دارد(3). بارکاری زیاد می‌تواند منجر به کاهش عملکرد و افزایش تعداد خطاها در خدمه پروازی گردد(4).

پردازش اطلاعات موضوعی است که می­توان علت بسیاری از خطاها را  به آن نسبت داد(5). واضح است که سیستم پردازش اطلاعات انسان پیچیده است و ارزیابی ذهنی (Subjective assessment)در صورتیکه حد و حدود آن بصورت کامل سنجیده شود، می‌تواند یک منبع ارزشمند از اطلاعات باشد(6).
روشهای ارزیابی بارکاری خلبان را می‌توان به سه گروه طبقه بندی نمود(7):
1-ثبت اطلاعات فیزیولوژیکال(Physiological recordings)
2-کارایی یا عملکرد وظایف خلبانی(Performance in the piloting task)
3-امتیازدهی ذهنی(Subjective rating)
ارزیابی فیزیولوژیکال بارکاری، روشهای عینی هستند که با استفاده از تجهیزات و دستگاه انجام می­شود و می­توان به مواردی مانند تعداد ضربان قلب (HR)(8)، تغییر پذیری ضربان قلب (HRV)(9)، استفاده از نوار مغزی یا الکتروانسفالوگرافی (EEG) (10)، کاربرد نوار قلبی یا الکتروکاردیوگرام (ECG)(11)، روش هدایت الکتریکی پوست (GSR)(12) و استفاده از ردیابی و ثبت حرکات چشم یا الکترواکولوگرافی (EOG)(13) اشاره نمود. همچنین می­توان بارکاری خلبان را با پایش عملکرد نیز ارزیابی نمود(14) که در آن زمان واکنش و دقت به عنوان مناسب ترین راه برای اندازه گیری عملکرد استفاده می­شود(15). روش سوم ارزیابی بارکاری امتیازدهی ذهنی است و یک روش قلم-کاغذی محسوب می­شود و نتایج مطالعات گذشته نشان می­هد که روش­های ارزیابی ذهنی بارکاری برای مشاغل و گروه­های متخصص و آموزش دیده مانند خلبانی، از حساسیت خوبی برخوردارند؛ از طرفی  به دلیل سهولت انجام، کم هزینه بودن و تداخل کمتر در وظایف، نسبت به دو روش دیگر قابلیت اجرایی بالایی داشته است(16). از تکنیک­های ارزیابی ذهنی بارکاری می­توان روشهای مختلفی مانند: مقیاس Bedford (17)،  تکنیک SWAT (18)، مقیاس Cooper-Harper (19) و  NASA-TLXرا نام برد.
یکی از پرکاربردترین روشهای ارزیابی ذهنی بارکاری که تاکنون وجود داشته و حساسیت و اعتبار سنجی آن بارها گزارش شده است روش NASA-TLX است(1) که در سال 1988 توسط هارت و استیولند ارائه شد. این ابزار پرسشنامه‌ای در مرکز تحقیقات Ames ناسا در طی چندین سال و با بیش از 40 شبیه­سازی آزمایشگاهی طراحی شد و تعداد زیاد مقالاتی که به این روش اشاره کرده است، اهمیت و کارایی آن­ را نشان می­دهد(20).
روش­های ارزیابی ذهنی بارکاری ممکن است به طور کلی و عمومی طراحی شده باشند و ابعاد مختلف بارکاری را برای یک محیط و وظیفه اختصاصی به خوبی منعکس نکنند و لازم باشد که مختص یک فعالیت طراحی شود(21)؛ در این زمینه می­توان به  مطالعه­ای که تعیین ابعاد اختصاصی بارکاری در فعالیت رانندگی یا DALI را بصورت شاخص طراحی نموده، اشاره کرد؛ شاخص ارزیابی ذهنی بارکاری DALI با استفاده از رویه­ و الگو پذیری NASA-TLX، بارکاری رانندگی را بر اساس نیازمندی­ها و مطالبات شغل رانندگی ارزیابی می­کند(22).