علاقه فزاينده به كارآفرين نمودن سازمان و تلاش در جهت نهادينه كردن فرهنگ كارآفريني در آن موجب شده تا استراتژي هاي گوناگون از سوي صاحب نظران به منظور ايجاد كارآفريني سازمان طراحي و ارائه شوند. با مطالعه مسير تكامل ديدگاه هاي مختلف مي توانيم دو نوع استراتژي اصلي را در اين رابطه نام ببريم:
الف) استراتژي وجود فرد كارآفرين در سازمان يا كارآفريني درون سازماني
ب) استراتژي ايجاد كارآفريني در سازمان
در استراتژي نوع اول، تأكيد بر كارآفريني فرد يا گروهي است كه نهايتاً منجر به تكميل و اجراي يك تفكر خلاق در درون سازمان مي شوند. در حالي که در استراتژي نوع دوم، محور اصلي خود سازمان مي باشد و به عبارتي، تغييراتي كه در ساختار، فرهنگ و رفتار سازمان ايجاد مي گردد، در نهايت يك بينش و فهم مشترك در بين مديران و كاركنان مبتني بر خلق تفكر جديد، نگاه جديد، تركيب جديد و در نهايت محصول يا خدمت جديد را گسترش مي دهد. براي هر نوع استراتژي، محققان الگوهايي ارائه نموده اند كه در آن ها انواع فعاليت هاي لازم و عوامل مؤثر بر فرآيندها در نظر گرفته شده اند. از جمله اين الگوها مي توان به كارآفريني اداري با تمركز بر نيروي انساني؛ كارآفريني فرصت گرا با محور قرار دادن كشف فرصت ها؛ كارآفريني تقليدي با هدف تقليل مخاطرات شكست و اشتباه؛ كارآفريني اكتسابي با هدف افزايش توان فناوري و تمركز بر تركيب صنايع؛ و كارآفريني خود جوش با تمركز بر ايجاد واحدهاي مستقل درون سازماني اشاره نمود. (پيكارجو، علي اصغري، 1387: 70) بیشتر بخوانید