پرسشنامه بررسی تاثیر وجود فرآیند نوآوری بر ارتقا گردشگری مجازی

گردشگری مجازی صنعت جدیدی است که عمری کمتر از ۲۰ سال در جهان که در کشور ما به سختی پنج سال را گذرانده دارد. این به معنای حضور در سرزمین اطلاعات، ارتباطات و شبکه گسترده جهانی است که امکان مشاهده محتوای صوتی، تصویری و متنی را از دنیای واقعی ما در اختیار بازدید کننده می گذارد.

دور دنیا را از هر جا که هستیم به گشت و گذار بپردازیم، این آرزویی بود که امروزه از مرحله آرزو به حقیقتی غیر قابل انکار مبدل شده. به اطلاعات و تصاویر اماکن را با استفاده از سایت موزه ها، اماکن باستانی، تفریحی، کسب و کارها و هر موضوعی که مورد علاقه ما می تواند مورد علاقه و نیاز ما باشد، با مکی بیشتر از یک لحظه دست یافت.

برخی از وبسایت ها در اینترنت، امروزه سیستم های دوربین شهری و اماکن خود را به سرزمین دیجیتال پیوند داده اند. با این دوربین ها می توانیم مکانهای مختلفی را به صورت زنده مشاهده کرده و حتی از آنها عکس یادگاری گرفت.

در گردش مجازی فرد به صورت فیزیکی سفر نمی کند بلکه از طریق اینترنت، کتاب ها، تلویزیون و غیره به کشف دنیا می پردازد. بسیاری از علاقه مندان به بازدید از موزه های بزرگ جهان، از هرمیتاژ مسکو تا لورر پاریس، از آدرس اینترنتی آنها برای مشاهده اطلاعات استفاده می کنند. حتی، رزرو بلیت هواپیما، هتل، مسابقات بین المللی ورزشی و جشنواره فرهنگی هنری جهانی، امروزه می توان به صورت الکترونیکی و بسیار راحت تر از گذشته تهیه کرد.

گردشگری مجازی یک اقدام اقتصادی است که امروزه به وسیله بسیاری از شرکت های فعال در این حوزه عرضه می شود و افرادی نظیر روزنامه نگاران، عکاسان، جغرافی دانان و نویسندگان را به کار می گیرد تا بتواند خدمات بهتری به مردم ارائه کند. یکی دیگر از مسائلی که در صنعت گردشگری مورد توجه قرار گرفته است، راه اندازی تورهای مجازی قبل از برگزاری یک تور حقیقی است. این قبیل تورها به کمک تصاویر ویدیوئی و عکس های سه بعدی، چشم اندازهای زیبایی را از محل سفر عرضه می کنند تا تمایل افراد برای انجام مسافرت های واقعی افزایش یابد. مسئولان تورهای مجازی معمولاً عکس هایی را روی اینترنت به نمایش می گذارند که بسیار با کیفیت است و در یک صحنه می تواند تمام جزئیات یک مکان را نمایان کند. این نوع گردشگری برای معرفی جاذبه های باستانی، بناهای جذاب، اشیای قیمتی و هر پدیده مادی دارای فرم و حجم و اندازه کاربرد دارد و برای تمام کشورها به ویژه کشورهای در حال توسعه که اغلب امکانات و زیر ساخت های مناسب و کافی ندارند و یا احداث و توسعه آنها بسیار گران تمام می شود مناسب است.