منظور از مبانی نظری پایان نامه و پروپوزال، تئوریها، نظریه ها و مدلهای علمی است که پژوهشگر به عنوان سنگ بنای پژوهش خود انتخاب می نماید تا بدین طریق بتواند نتایج پژوهش خود را در راستای آزمون نظریه یا مدل مورد نظر تبیین نماید.
نوشتن فصل دوم پایان نامه (مبانی نظری و پیشینه پژوهش) کاری بسیار طاقت فرسا و زمان بر است. اما می توان با استفاده از مطالعات انجام شده قبلی و گزینش مباحث از میان آنها، به صورت قانونی در زمان و هزینه صرفه جویی نمود.
پس از پرداخت موفق می توانید فایل ورد مبانی نظری موردنظر خود را سریعا دانلود نموده و اقدام به نگارش فصل دوم پایان نامه خود فرمایید.
مبانی نظری و پیشینه تاثیر روشهای تمرینی مقاومتی پلایومتریک و تراباند بر عملکرد جسمانی
تعداد صفحه: 55
نوع فایل: ورد (قابل ویرایش)
منابع: دارد
تعداد منابع: 50
همین الان دانلود فرمایید
قیمت: فقط 18000 تومان
گزیده ای از متن:
3-2 تمرینات مقاومتی
قدرت یعنی توانایی یک عضله برای تولید بیشترین نیرو. قدرت با توانایی انجام یک تکرار منفرد با حداکثر مقاومت اندازه گیری می شود. به عنوان مثال ، حداکثر وزنی که در یک تمرین پرس سینه می تواند افزایش یابد نمونه ای از حداکثر قدرت است. قدرت مهمترین عامل در شمار زیادی از رشته ها و مهارت های ورزشی به حساب می آید. توانایی پرتاب وزنه ، نیزه ، سرعت در تنیس ، هندبال و بسیاری مهارتهای ورزشی دیگر به قدرت بستگی دارد. [19] اضافه بر این ، قدرت در بعضی از مهارتهای ورزشی ، نظیر کشتی و جودو ، اهمیت دارد که ورزشکاران باید در مقابل حریفان نیروی زیادی اعمال کنند. اگر تمرین قدرتی مطابق با یک برنامه تمرینی روزانه و کامل انجام شود ، با انعطاف پذیری و ظرفیت استقامتی مغایرت ندارد و تأثیر منفی بر روی آنها نمی گذارد. با این حال ، ترکیب برنامه های مقاومت و استقامت در کنار یکدیگر ، ظرفیت هوازی را افزایش نمی دهد[20].
تمرین قدرت همچنین روی بافت همبند بین ماهیچه ها و استخوان ها (تاندون ها و رباط ها) تأثیر مثبت خواهد داشت. تاندون ها ، که عضلات را به طور محکم به استخوان ها و رباط ها متصل می کنند ، استخوان هایی که مفصل را تشکیل می دهند ، در نتیجه تمرین قدرت ، قوی تر ، قوی تر و قوی تر می شوند. همه این مزایای ورزش در کنار هم ، قدرت پایه و اساس یک زیرساخت های محکم و قوی را فراهم می کند و پایه خوبی را برای عملکرد اوج و سایر مراحل بعدی ورزش فراهم می کند [21].
2-3-1 انواع قدرت و اهمیت آن در عمل
تمرینات قدرتی به انواع مختلفی از نقاط قوت می پردازد که هر یک از این موارد برای برخی از ورزشکاران و ورزشکاران از اهمیت ویژه ای برخوردار است. قدرت عمومی در هسته اصلی برنامه آموزش قدرت است. در مرحله اول تمرین ، یعنی سازگاری ساختاری و همچنین در چند سال اول برنامه تمرینی قدرتی ورزشکاران مبتدی ، باید به قدرت توجه ویژه ای شود. قدرت کم ممکن است پیشرفت کلی ورزشکار را محدود کند. همچنین احتمال آسیب دیدگی را افزایش داده و حتی باعث کاهش شکل بدن و همچنین کاهش قدرت عضلات می شود [1]. قدرت ویژه ، قدرت گروهی از ماهیچه ها است (موتورهای اصلی ، که مخصوص حرکت های یک ورزش خاص است. همانطور که از اصطلاح قدرت ویژه پیداست ، این نوع قدرت مختص هر ورزشی است. مقایسه بین نقاط قوت ورزشکاران در ورزش های مختلف نامعتبر است ، اگر می خواهیم قدرت خاصی را به حداکثر برسانیم ، باید در مراحل پایانی فصل تمرینی هر یک از ورزشکاران نخبه ، تمرینات قدرتی ویژه را نیز در نظر بگیریم [19].
قدرت بیشینه، نمایانگر بیشترین نیرویی می باشد که دستگاه عصبی–عضلانی قادر است موقع انقباض بیشینه بوجود بیاورد. سنگینترین باری که یک ورزشکار قادر است در یک حرکت بلند نماید، قدرت بیشینه نامگذاری گردیده و به صورت 100% بیشینه (RM1) بیان می گردد. با توجه به اهداف تمرین اطلاع از قدرت بیشینه ورزشکار در هر حرکت بااهمیت می باشد، چراکه مبنا و اساس احتساب بار تمرین در هر مرحله از قدرت است. قدرت مطلق، توان ورزشکار جهت تولید نیروی حداکثر بدون احتساب وزن بدن می باشد. در بعضی از ورزشها (نظیر پرتاب وزنه، وزنه برداری در گروه فوق سنگین و همچنین کشتی) دسترسی به سطوح ماکسیمم قدرت مطلق ضروری به نظر می سرد. از آنجایی که ورزشکار برنامه تمرینی منظمی را پیروی می نماید، ارتقای قدرت مطلق در راستای زیاد شدن وزن بدن بوقوع می پیوندد [22]. قدرت نسبی، نسبت میان قدرت مطلق و وزن بدن می باشد. قدرت نسبی در ورزشهایی مثل ژیمناستیک با ورزشهایی که در انان ورزشکاران در وزن های گوناگون گروه بندی می گردند (کشتی و مشت زنی)، از اهمیت زیادی برخوردار می باشد. قدرت ذخیره، به اختلاف میان قدرت مطلق و میزان قدرت الزامی جهت اجرای یک مهارت در وضعیت مسابقه اطلاق می گردد، هر چقدر قدرت ذخیره ورزشکاران بالاتر باشد، به منظور دسترسی به سطوح بالاتر اجرای ورزشی دارای توانایی بالاتری خواهد بود [23].
2-3-2-1. هایپروتروفی
یکی از بارزترین نشانه های سازگاری با تمرین قدرتی ، بزرگ شدن اندازه عضلات است که به آن هایپر و غنائم گفته می شود. این پدیده به دلیل افزایش سطح مقطع فیبرهای عضلانی است. به دو شکل بروز می کند:
الف) هیپرتروفی کوتاه مدت ، همانطور که از نام آن مشخص است ، فقط چند ساعت طول خواهد کشید و علت آن تاثیر پمپاژ می باشد که در بدنسازی ملاحظه می گردد. این پدیده حاصل تجمع مایعات (ادم) در عضلات می باشد. حمل نمودن وزنه های سنگین منجر به ازدیاد مقدار آب در فضای بین عضله ای عضله شده و باعث بزرگتر شدن آن می شود. بعد از گذشت چند ساعت و بازگشت آب به سیستم گردش خون ، ورم از بین می رود. این یک جواب به این پرسش است که چرا با وجود عضلات بظاهر حجیم و قوی ورزشکاران بدنسازی ، قدرت آنها همیشه متناسب با اندازه ماهیچه های آنها نیست.
ب) پرکاری طولانی مدت پایدار ناشی از تغییرات ساختاری در عضله است. از آنجا که این هیپرتروفی ناشی از افزایش تعداد یا اندازه فیبرهای عضلانی است ، اثرات آن ماندگارتر از هیپرتروفی کوتاه مدت است. این نوع از هیپرتروفی برای ورزشکارانی که تمرینات قدرتی را برای بهبود عملکرد ورزشی انجام می دهند مطلوب است. افرادی که فیبرهای عضلانی بیشتری دارند نسبت به افرادی که عضلات کمتری دارند قوی تر و بزرگتر خواهند بود. تعداد تارهای ارثی در طول زندگی ثابت مانده است ، با این حال ، تئوری دیگر امروزه نشان می دهد كه بارهای سنگین مورد استفاده در تمرینات قدرتی ممكن است باعث افزایش تعداد بند ناف یا هایپرپلازی شود. در صورت صحت ، هیپرتروفی تا حدی ناشی از افزایش تعداد فیبرهای عضلانی است. این تئوری مبتنی بر تحقیقات با استفاده از حیوانات است و یافته های آن در تحقیقات با استفاده از نمونه های انسانی تکرار نشده است [6].
مستندات علمی و راسخ نشانگر این است که هایپرتروفی یک تار عضلانی، علت اصلی زیاد شدن سایز عضله می باشد. ارتقای اندازه تار عضلانی و شمار تارهای عضلانی (بخصوص الياف میوزین) بوسیله پژوهشگران متعددی نشان داده گردیده است. تمامی عوامل وقوع هایپرتروفی، به صورت کامل شناخته نگردیده اند. تئوری کمبود ATP، بر این مبنا استوار می باشد که اختلال در تعادل میان مصرف و ساخت مجدد آدنوزین تری فسفات (ATP)، محرکی جهت ارتقای سایز عضله می باشد [24]. موقع یک جلسه تمرین سنگین و بلافاصله پس از آن، ذخایر آدنوزین تری فسفات به انتها رسیده و میزان پروتئین عضلات فعال تنزل پیدا می کند. همراستا با استراحت ورزشکار میان جلسه های تمرین، بدن پروتئین عضلنی را جایگزین مینماید. طی این پروسه، میزان پروتئین عظلانی از سطوح ابتدایی فراتر رفته و این فرایند منجر به ارتقای سایز تار عضلانی می گردد، این اثر بخصوص در خصوص افرادی گزارش می گردد که رژیم غذایی سرشار از پروتئین را در برنامه غذایی خود بکار می برند [19].
امکان دارد هایپرتروفی عضلانی به تبدیل تارهای کند انقباض به تندانقباض نسبت داده شود، هر چند چه این موضوع اغلب به صورت تئوری می باشد، ولی برخی مطالعات حاکی از این هستند که درصد تارهای کندانقباض در نتیجه اجرای تمرین قدرتی تنطل پیدا می نماید. یکی از علل بی نتیجه ماندن این مطالعات این می باشد که چنین مطالعاتی غالبا بر روی آزمودنی هایی صورت پذیرفته اند که ورزشکار حرفه ای نبوده اند. اگر پژوهشی ورزشکاران را از مراحل نخستین تا سطح حرفه ای تحت ارزیابی قرار دهد، تحولاتی مختلف و برخلاف تغییراتی که در اشخاصی با سطوح متعدد آمادگی جسمانی و فقط با هشت هفته تمرین بوقوع می پیوندد، ملاحظه خواهد گردید [25].
پژوهش در مورد سازگاری ساختاری چنین پیشنهاد می نماید که تمرین با بار تمرینی ثابت و پر شدت امکان دارد قدرت ساختاری استخوانها را تنزل بخشد. از این رو، در حالتی که با گذر زمان بار تمرینی از سطوح کم به حداکثر تغییر ننماید، این روند باعث تنزل قدرت ساختاری استخوان می گردد و امکان دارد آسیبهای استخوانی بوجود آورد. خصوصیات مکانیکی استخوان هم از نیازهای مکانیکی تمرین متاثر می گردد. به بیان دیگر، ورزشکار امکان دارد با تمرین هایی که بدون گذران دوره افزایش تدریجی سازگاری است، استخوانها را در با فشار مکانیکی زیاد مواجه سازند، مستعد آسیب دیدگی می گردند. در سطوح سنی پایین یا در سطوح ابتدایی، بارهای تمرینی با شدت پایین امکان دارد تاثیر مثبت و اثرات محرک را بر ازدیاد طول و قطر استخوان های دراز به ارمغان اورد، در صورتی که تمرین های پر شدت و سنگین امکان دارد رشد استخوان را به صورت دائمیه در ورزشکاران مبتدی با محدودیت مواجه نماید[11].
2-3-2-2. سازگاری دستگاه عصبی
ارتقای قدرت عضلات نیز ممکن است در نتیجه تغییرات در الگوی فراخوانی واحدهای حرکتی و هماهنگ سازی بهره گیری از واحدهای حرکتی جهت فعالیت های هماهنگ باشد. واحدهای حرکتی تحت کنترل نورونها یا سلول های عصبی قرار دارند که قادر هستند تکانه های نحرک و مهاری بوجود آورند. تحریک منجر به انقباض واحد حرکتی می گردد ، از سوی دیگر منجر می گردد عضلات از غلبه بر بافت همبند (تاندون ها) و استخوان ها جلوگیری کنند. بر اساس این نظریه که به دلیل ورزش ، تکانه های ممانعتی خنثی گردیده و ماهیچه قادر به انقباض قویتر خواهد بود ، منطقی به نظر می رسد که بگوییم افزایش قدرت تا حد زیادی نتیجه افزایش توانایی واحدهای حرکتی در تولید انقباض است. زور. این پاسخ تطبیقی فقط با استفاده از تمرینات سنگین و حداکثر تسهیل می شود. و این نوع تمرینات فقط در صورت ایمنی تاندون ها با تمرینات شدید بی خطر خواهد بود. [26].